Οδός Νόπης Παρθενώπης.

ph. Rebecca Cairns

Η μεταλλική μου ευημερία

με εγκαταλείπει.

Ατμοσφαιρικοί ρύποι

με τσαλακώνουν

σαν κουτάκι κόκα κόλας.

Θα έπρεπε να θλίβομαι

όμως δεν τα καταφέρνω.

Ξέρω πως θα περισυλλέχθω

και θα καταλήξω κάπου που χωράω.

Ουδείς το αντιλαμβάνεται.

  Οι όμορφοι άνθρωποι

π' αγαπάν τις λέξεις,  

κρατάν πάντα τα μάτια τους κλειστά

εκπαιδεύοντας

τις  γευστικές τους  κάλυκες

με κυκλοπροπάνιο. 

"Είναι τουλάχιστον κακόγουστο αν όχι άβολο

 να γεύεσαι το αίμα 

στις σάρκες που καταναλώνεις...

και σίγουρα δεν πρέπει να το απολαμβάνεις...

αυτό σε κάνει λίγο....

απάνθρωπο" 

 

Ο ήχος του στραπατσαρίσματος μου

τους επαναφέρει σε μια 

παλλόμενη πραγματικότητα

που όμως πάλι τους νυστάζει.

Είμαι σίγουρη πως δεν

 θα με σκεφτούν ποτέ ξανά.

Ήδη  αποφάσισαν να δώσουν

το όνομα μου σ΄ένα δρόμο.