Το ξυπνητήρι.

ph.  Daniel Murtagh

Το ξυπνητήρι μ' αρπάζει κάθε πρωί και με πετάει

σε μια κτηνώδη και ψεύτικη ανθρωπότητα.

Αυτός μένει  στο κρεβάτι

Ζεστός ,παραδομένος,ροχαλίζει απαλά σε εμβρυακή στάση.

Τον μυρίζω πάνω μου.

Τον φοράω στολή  και τον περιφέρω μέσα στην πόλη.


Αυτό κάνει  τον τρόμο υποφερτό.

Το πλήθος θολώνει.

Δεν τους βλέπω να σέρνονται

γύρω μου,με τα φρικτά κορμιά τους,

χωρίς μάτια , χωρίς αυτιά, 

γεμάτοι φρόνιμους θανάσιμους θυμούς,

με στόματα που ξερνάνε βλέννες

διεκπεραιώνοντας φρόνιμες θανάσιμες ζωές.


Βιάζομαι να γυρίσω πίσω.



Πλένομαι  πριν με ακουμπήσει.


Γδερνω την πέτσα μου με σαπούνι, καυτό νερό

και εμμονή χειρούργου.

Δεν αφήνω ίχνος από τον έξω κόσμο να τον μολύνει.

θέλω τα 90 του κιλά να ξαπλώνουν πάνω μου ανενόχλητα

μόνο σε μένα, μόνο για μένα.


Τον φιλάω στο λαιμό,

γυρνάω στο πλάι και τον σκεπάζομαι.