Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Μετεκλογική ευδαιμονία.





ph. Hans Bellmer



Εκπαραθυρώνω τον λογιστή
Αφήνω τα γυφτάκια να χορέψουν στο σαλόνι
Τα έπιπλα είναι παλιά.
Τους τα παραχωρώ καθώς φεύγουν.
Η καταιγίδα που ξεσπάει έξω,
 είναι ενοχλητικά καλοκαιρινή.
Ο χειμώνας μου απειλείται.
Μειώνω την υπογεννητικότητα μου ραγδαία.
Παράγω μικροσκοπικές Παρθενώπες
Τις απελευθερώνω
στην άσφαλτο.
Στο σώμα μου μεταναστεύουν
 ηλεκτροφόροι  Ακτινοπτερύγιοι.
Οι ρώγες μου στάζουν φως.
Ο εραστής μου ενθουσιάζεται,
"μωρό μου θα γίνουμε πλούσιοι"
υπόσχεται.
Ευδαίμονες, αποκοιμιόμαστε.
Η αμφιβολία μου δαγκώνει τον αστράγαλο.
Ξυπνώ από τον πόνο.
Ο πανικός μου ανάβει το τσιγάρο.

Πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε
δίχως λύπη;;;

η γραβάτα στο γκρι κουστούμι μοιάζει με στολή και παίζει να μας τρομάζει. - See more at: http://www.sdna.gr/gr/gnomes/manos-antonaros/article/11046/gi-auto-nikise-o-tsipras/#sthash.erXM6Lcl.dpuf
η γραβάτα στο γκρι κουστούμι μοιάζει με στολή και παίζει να μας τρομάζει. - See more at: http://www.sdna.gr/gr/gnomes/manos-antonaros/article/11046/gi-auto-nikise-o-tsipras/#sthash.erXM6Lcl.dpuf

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Σούπερ μάρκετ










Διαπομπεύομαι στο σούπερ μάρκετ.
Αισθάνομαι κολακευμένη.
Μια παρατεταμένη επιληπτική κρίση
μπροστά απ' τον πάγκο με τα κατεψυγμένα
σταματά την πομπή.
Η καλοσχηματισμένη εκούσια λίμνη ούρων
που απλώνεται γύρο μου,
ενοχλεί το πλήθος
Τα παγωμένα φασολάκια
αποστειρωμένα κι ακίνητα
αιχμαλωτίζουν την προσοχή τους.
Με εγκαταλείπουν όλοι.
Έντρομες καθαρίστριες με σφουγγαρίζουν
από το πάτωμα.
 σβήνουν μ' αντισηπτικό το ίχνος μου.
Με σιχαίνονται περισσότερο
από το πλήθος.
Είμαι το έμμισθο καθήκον.
Με φυγαδεύουν από την αποχέτευση
Χωρίς συναισθηματισμούς.
Χωρίς αποχαιρετισμό. 
Δεν θα υπάρξω ποτέ ξανά στο σούπερ μάρκετ.
Ξυπνώ με πονοκέφαλο.
Γεύομαι αίμα
στο στόμα.
Ελπίζω να το ξεπλύνει ο καφές.
Το δέρμα σου με ηρεμεί.
Σε φορώ και σηκώνομαι.

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Άεργο κουφάρι.




Το στόμα σου χαμογελά,
μα το μυαλό σου καθόλου
Χώμα και  δόντια είσαι,
ψεύτικος.
Μάταιη σύρραψη…χωρίς σωθικά.
Άεργο κουφάρι.
  Λέξεις μετά από λέξεις
στη σειρά αραδιασμένες
Σε ώρες τακτικές,
καθορισμένες
σαν αντιβίωση.
Το στόμα σου χαμογελά,
μα το μυαλό σου καθόλου.

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

The journey.




artwork  Timwnas




What he feared most was
  to miss his journey.

 some bread and
ham squeezed
in the bag.
Schedules  alternate on 
luminous  boards
Loudspeakers, suitcases that crawl, transit.
Yellowed fingers 
rubbing his eyes
to awaken.
Road.

The embarrassment of awkward penetration
haunted all subsequent acts.
Flawless smiling faces in cellophane.
Humidity and swollen clits.
Dry mouth.
Rehearsed words with coffee.
Pissing before boarding.

Every year he
shrinks his clothes
 Every year appeared taller
Every year the crowd around him increased 

 Every year, became more ugly
 meanest, 
 dirtiest
  He was like a sorrowful disease.
  A sick sorrow.
Dehydrated.
He knew that was
impossible to feel.
To feel something, you need to be present

Nothing was the same anymore
Not even his reflection on the mirror
Frayed picture, 
 moving at
synthetic liquid road
without destination.
Routes, bus schedules,
loudspeakers, boarding, departure.

Incest






In our blood flows pure incest.
 Teratogenesis
 
Βreeds of guilt.
We bitter the bread we eat
  We mourn compulsively our feet.
We build our births with mud.

I do not regret that I ate the Apple.
I will not rip my eyes of
Neither will  i swallow fire
Unforgivable i will remain.
i will go out for a smoke.
i will cook some soupe
i will fuck.

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Προεκλογική Παιδεραστία



Όχι άλλη Προεκλογική Παιδεραστία!

Εντάξει το καταλαβαίνω μέρες που είναι...
λίγο που τέλειωσε το Χριστουγεννο αλλά ακόμα σέρνουμε την βαρυστομαχιά του...
λίγο που ξεκρεμάσαμε τα φωτάκια και μας τρώει η μοναξιά...


λίγο που έρχονται τα buttfack ραβασάκια της ΔΕΗ κι είμαστε ακόμα άνεργοι...


λίγο που πιάστηκε ο Ξηρός και συνειδητοποιήσαμε ότι ακόμα και μ αυτό το μαλλί πηδούσε περισσότερο από μας...


λίγο που γινήκαμε ούλοι ξαφνικά και αποτόμως ζεσουίδες
(και που;;; στην Ελλάδα ένα νιου έιτζ Ιράν, με καλύτερα ξεκωλάκια
-εμφανή τουλάχιστον γιατί τα άλλα είναι εντοιχισμένα μέσα σε σεντόνια-
και σκυλάδικα
Στην Ελλάδα που έριξε 10 μηνακια στον Παστιτσιο και αγιοποιεί τον Παίσιο αντί να του δώσει χάπια , που
σέρνεται πάνω στην κοιλιά της να πάει να προσκυνήσει,
μπας και της φυτρώσει πόδι και προφτάσει την εποχή της,
που επαναστατεί στην υπόνοια να καταργηθεί η προσευχή στα σχολεία,
που φυλακίζει νέες μητέρες και νεογνά στα σπίτια τους μέχρι να δώσει ο παπάς το οκ,
που ξεματιάζεται και πασαλείφεται λαδάκια από
μοναστήρια για να γιατρέψει από κεράτωμα μέχρι καρκίνο,
και αρνείται με σθένος να πάψει να πληρώνει τους νταβάδες του Θεού από τα ξεκληρισμένα δημόσια ταμεία...
....και πολλά χειρότερα ακόμα)


Εντάξει το καταλαβαίνω να είμαστε λιγάκι αποσυντονισμένοι...
αλλά τα παιδάκια;;;
γιατί τα εγκαταλείψαμε έτσι στις άρρωστες ορέξεις των πολιτικών sex predators και offenders;;;


Κι άντε κάναμε τις πάπιες με τον άλλον το Ζαντάρκ-η τον Πραιμ-μινιστερ που παραμόνευε στο πάρκο για να νταχτιρτισει αγοράκια στα γόνατα του, γιατί είναι ον λαιν με την Παναγιά και μας χτίζει φράκτες, (μη μας τον ακουμπήσει και κανένας μαυριδερός!)


Κάνουμε τις πάπιες και για τον άλλο τον Chemtrails-Μπουχεσα συνταξιούχο της Οννεδ,
που συχνάζει μόνος σε παιχνιδάδικα και ξεροχύνει πάνω σε ξεμοναχιασμένα αγοράκια;;;


Που θα σταματήσει αυτό το έγκλημα;;;;

Σε μια χώρα με κατεδαφισμένο το σύστημα υγείας που θα βρούμε χαπάκια να τα ταΐσουμε τα κακοποιημένα;;;
Και που ψυχιάτρους να τα ισιώσουν μέσα από την θεραπεία της καλαθοπλεκτικής ή του σκαλίσματος κοπριάς και του φυτρώματος γογγυλιών;;;
Πως θα καταφέρουν να ζήσουν μετά το θλιβερό προεκλογικό
θώπευμα των νιάτων τους;;;


Μοχθηροί Φορεστγκαμπιδες Ξυπνήστεεεεεεε
μας απαυτώνουν τα παιδιά μας!!!!!


(αν μη τι άλλο σ αυτά θα βασιζόμαστε όταν μας φτάσει το βυζί ή τ αρχίδι στην φτέρνα
και θα μιλάμε με το Mιξερ το πιο καλό μας φιλαράκι,
που πηγαίναμε μαζί σχολείο και περάσαμε σούπερ στην πενταημερη και μετά στο battlestar galactica όταν δεν σκοτώναμε Toasters και Cylon-ια δερμάτινα,
παίζαμε τάβλι και χαμουρευόμασταν στην πρύμη!)


Όχι άλλη Προεκλογική Παιδεραστία!
Όχι άλλη Προεκλογική Παιδεραστία!
Όχι άλλη Προεκλογική Παιδεραστία!


Αυτά και προσοχή στις κάλπες!

Υ.Σ. Χίλιες φορές το Amatuer Masturbation Self porn σποτ
του Απόστολα-Τελεία-Γλίτσα
Ο Απόστολας πιάνει σταυρό
Ο Απόστολας πανω στ αλογο
Ο Απόστολας κατ' απ' τ' αλογο
Ο Απόστολας πάνω στη φαγάνα
Ο Απόστολας με τσεμπέρι κρητικό κ.ο.κ.


Το κείμενο το βρίσκετε και στο art-ίο μη περιοδικό http://art-io.eu 

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Reset.





The centrifugal force reacts in the rotating frame of reference.

The city devours the earth.
People devour the city.
Time devours people.
The child of a reluctant mother
will never be charged with sacrifices.
It will breathe free
The road is stretched forward.
Inconceivable.
Inevitable.
Unwilling.
Imposes violent vibrations that modify him  constantly.
The anguish of revelation brings clarity.
What has happened
drag the sentence of repetition???
Again and again, and again, and again, and again,
again and again, and again, and again.
My existence comes to an end
only to start again
with an uncertain manner.
Shutdown.
Reset.

Επαναφορά




photo David Lynch


  Η φυγόκεντρος δύναμη αντιδρά στο περιστρεφόμενο πλαίσιο αναφοράς.

Η πόλη καταβροχθίζει τη γη
 Οι άνθρωποι καταβροχθίζουν την πόλη.
Ο χρόνος καταβροχθίζει τους ανθρώπους.
Το παιδί απρόθυμης μητέρας
δεν θα χρεωθεί ποτέ θυσίες.
Θ' αναπνεύσει ελεύθερο.
Ο δρόμος τεντώνεται εμπρός.

Αδιανόητος.
   Αναπόφευκτος.
Δεν επιθυμεί.
Επιβάλλει βίαιες δονήσεις που τον αλλάζουν συνεχώς.
Η οδύνη της αποκάλυψης φέρνει διαύγεια.
Όσα  συνέβησαν 
σέρνουν την ποινή της επανάληψης;;;
Πάλι, και πάλι, και πάλι, και πάλι, και πάλι,
 και πάλι, και πάλι, και πάλι, και πάλι.
 Η δική μου ύπαρξη έρχεται στο τέλος,
 μόνο για να ξεκινήσει εκ νέου,
 με τρόπο αβέβαιο.
Τερματισμός.
 Επαναφορά.
 

 



Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

eso-soma







My pubic hair grows
conversely
Wrapped like ivy
to my eso-soma
I become a huge inner pussy
" Walk with me and i will never make you a mother"
sings

i crush my dick trying to fuck me

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

'Εσω-σωμα.




Το ηβικό μου τρίχωμα μεγαλώνει
αντίστροφα
Τυλίγεται  σαν κισσός
σ όλο το έσω-σωμα μου.
Γίνομαι ένα τεράστιο εσωτερικό μουνί
 -Πορεύσου μαζί μου 
και δεν θα σε κάνω ποτέ Μάνα.
τραγουδάει.

Σπάω τον πούτσο μου προσπαθώντας να με γαμήσω.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Καθημερινές Ιστορίες 2


ph. stanley kubrick




Αν η Ν μπορούσε να μιλήσει σίγουρα θα  έλεγε  τα εξής

-Έχω δυο νέα να μοιραστώ!
 Ένα καλό και ένα κακό.
 Το καλό είναι ότι υπάρχει ζωή ( ή κάτι τέτοιο) μετά θάνατο.
 Το κακό είναι ότι η νεκροφιλία είναι περισσότερο διαδεδομένη απ’ ότι  υποπτευόμουν!

Αλλά  η Ν δεν μπορεί να μιλήσει γιατί είναι νεκρή.
Πάντα  ήταν  σίγουρη ότι θα πέθαινε, αλλά ειλικρινά 
δεν περίμενε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί...
όχι  με αυτόν τον τρόπο…και σίγουρα όχι γι αυτό τον λόγο!


Όλα ξεκίνησαν το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου
 Κόντευε κιόλας 11,  η Ν είχε  κάνει ήδη τα αντεράκια   
και τις συκωταριές 3 νερά και τα άφησε να μουλιάσουν 
 σε νερό με ξύδι ,για να φύγει η προβατίλα,
 όταν συνειδητοποίησε ότι για μια ώρα θα έπρεπε να κάθεται 
στο τραπέζι της κουζίνας και να κοιτάει  την λεκάνη με τα εντόσθια.

Η ιδέα της ξεκούρασης  της  έμοιαζε  πάντα ελκυστική, αλλά ποτέ δεν της άρεσε.
Άνηκε  σε εκείνη την κατηγορία γυναικών που λαχταρούν την ηρεμία αλλά την κρατούν πάντα ως λαχταρά.
Οριοθετούσε    τις μέρες και τους χώρους, με πιεστικές δουλειές, χέρια γεμάτα σαπούνια, λάδια,  ζυμάρια,  χώματα,  φακέλους για την εφορεία, λογαριασμούς προς εξόφληση.
Πολυάσχολη  και έψαχνε  πάντα τρόπους να γίνει ακόμα περισσότερο.

Όταν άδειαζαν τα χέρια της,   γέμιζαν τα δωμάτια με σκέψεις που  της  κάρφωναν την θλίψη στο στήθος, παρέα με  μια γλοιώδη υγρασία που έκανε το δέρμα της να σουφρώνει και να μοιάζει με γλιτσιασμένη σταφίδα.
Τις  απέφευγε τις σκέψεις, προτιμούσε τα γεμάτα χέρια, το θεωρούσε πιο υγειές.

Είχε καλές σχέσεις  και πάντα τις καλύτερες προθέσεις με όλους στην γειτονιά.
Συμπαθητική  αλλά δυστυχώς ανύπαντρη και αισίως 42, δεν χρειάστηκε ποτέ να δουλέψει.
Εισέπραττε τα ενοίκια από δυο διαμερίσματα.

Αποφάσισε να σκουπίσει  την είσοδο της πολυκατοικίας.

Ήταν   σίγουρη ότι δεν θα περνούσε   άνθρωπος μέχρι το βράδυ ..
Φέτος το Πάσχα έπεσε αργά και η ζέστη  μαζί με τον δύσκολο χειμώνα που πέρασε τους είχε στείλει όλους στα χωριά τους ή τουλάχιστον σε ένα φιλικό εξοχικό.
Την γυάλισε σαν καθρέπτη και  μοσχομύριζε σαπουνιστική φρεσκάδα.

Μόλις είχε μπει στην κουζίνα της  και ψιλόκοβε τον άνηθο  όταν άκουσε φασαρία από την είσοδο.
            -Πάει,  κάποιος την έφαγε την γλίστρα από τις σαπουνάδες, σκέφτηκε.

Έτρεξε στην εξώπορτα και προσπάθησε να δει  από το ματάκι της πόρτας 
ποιος ήταν ο τυχερός πεσόντας
Βρισίδια και χαστουκιά ακουγόταν αλλά δεν μπορούσε να  δει  τίποτα.

-Βρωμορώσε…  πουστόγερε...κατέβασε τα χέρια σου γαμημένε…φοβάσαι;;
Τι φοβάσαι ρε;;
Μη σου πάρω τις μπανάνες;;
Οι μπανάνες είναι πούστικο φρούτο, για τον κώλο σου τις πήρες;;
 ξεχώρισε  μια  αγριεμένη φωνή

-Ναι ρε μαλάκα τις τσιμπουκώνει και μετά τις χώνει στον κώλο του
 χαχάνισε μια άλλη

            -Μη σας παρακαλώ,  έκλαιγε μια τρίτη, να πάρτες δεν τις θέλω

            -Είμαι ζήτουλας νομίζεις;;
             αυτό νομίζεις κωλόγερε;;
             είπε η πρώτη φωνή.

            -Όχι όχι κλαψούριζε αυτός…δεν είσαι ζητιάνος παιδί μου…σε παρακαλώ

            -και τι νομίζεις ότι είμαι κλεφτής;;
            ήρθες εσύ και με έκανες κλέφτη;;
            εε ρε σου μιλάω …κλέφτης είμαι;;

            -όχι αγόρι μου σε παρακαλώ πες μου τι θέλεις..

            -να γαμηθείς και να σκάσεις θέλω…αυτό θέλω..

Αναγνώρισε  την κλαψιάρικη φωνή .
Ήταν ο κύριος Βλαδίμηρος. Ο κύριος Βλαδίμηρος έμενε στον τέταρτο μαζί με την αδερφή του.
Συνταξιούχος δάσκαλος μουσικής, ομογενής από την Ρωσία,
 ευγενέστατος και πάντα περιποιημένος, με το καπελάκι του και το χαμόγελο,
 δεν   αργούσε ούτε λεπτό το ενοίκιο στην Ν.

 Άρπαξε αμέσως το τηλέφωνο για να καλέσει βοήθεια .
Κολλημένη  στο ματάκι της πόρτας άρχισα να πληκτρολογεί το νούμερο της αστυνομίας  όταν το σπρωξίδι και τα χαστούκια κέντραραν σιγά σιγά το θέαμα στο οπτικό της  πεδίο.

Η φωνή που κλαψούριζε άνηκε στον κύριο Βλαδίμηρο,  όπως είχε  σωστά μαντέψει . Δυστυχώς όμως και  οι υπόλοιποι δεν της ήταν άγνωστοι.

Η αγριεμένη και η χαχανιστη φωνή  άνηκαν στα αγόρια της Φρόσως της χήρας από την γωνιακή μονοκατοικία.
Υπήρχε και μια  τέταρτη  φιγούρα  που παρέμενε  αμίλητη, ήταν ο Γιωργάκης  15 χρονών  που  μέχρι τα 5 του  τον πρόσεχε η Ν,   όταν οι γονείς του έτρεχαν αξημέρωτα στις λαϊκές να πουλήσουν την πραμάτεια τους .

Σταμάτησε να πατάει  τα νούμερα .
Το χέρι της  γλίστρησε στο πλάι σφίγγοντας το ακουστικό .
Δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό που έβλεπε .
Ένοιωθε μουδιασμένη.

Ο γέρος  στριμωγμένος στον απέναντι τοίχο ήταν τόσο τρομαγμένος
 που ούτε κουνιόταν, ούτε φώναζε, μόνο  έσφιγγε  στην αγκαλιά του
 μια σακούλα με μπανάνες και 2 κουτιά γάλα.
 Κοιτούσε τα παιδιά με την σειρά και  εφάρμοζε τους κανόνες του καλού διαλόγου . 
Δεν διέκοπτε ποτέ τους συνομιλητές του, και απαντούσε πάντα στις ερωτήσεις τους όσο πιο λογικά και συγκεκριμένα  μπορούσε. 
  
Αν απομόνωνες το διάλογο και  ξεχνούσες την εικόνα ήταν
πραγματικά διασκεδαστικός.
Θα μπορούσε να σταθεί άνετα σε ένα κωμικό έργο.
Αυτή η λογική προσαρμογή δεν  επέτρεπε στον κύριο Βλαδίμηρο  να αντιληφθεί,  ότι  σε αυτή την ιστορία,  το χάπι έντ …δεν του κρατούσε θέση.
  
Τα αδέρφια  κρατούσαν τον γέρο κολλημένο στον τοίχο αλλά μόνο ο ένας τον χτυπούσε.Τα χαστούκια είχαν γίνει γροθιές.

-Βάλτου την μπανάνα στο στόμα να μας δείξει πως τσιμπουκώνει
 είπε ο χαχανιστός αδερφός.

Ο αγριεμένος άρπαξε την σακούλα από την σφικτή αγκαλιά του κυρίου Β έκοψε μια μπανάνα και του την έχωσε στο στόμα .
Πέταξε την σακούλα που χτύπησε πάνω στην πόρτα της  Ν.  με δύναμη.
Αυτό την  έκανε   να αναπηδήσει .

Τα αδέρφια γελούσαν καθώς ο ένας τον χτυπούσε και ο άλλος του έχωνε την μπανάνα στο στόμα.

            - Οχι δόντι κωλόγερε… ρουφά την όλη…γλώσσα τώρα…
           
Ο Γιωργάκης κοιτούσε αμέτοχος καθώς ο κύριος  Βλαδίμηρος   διπλωνόταν από τις γροθιές. Παρέμεινε αμέτοχος  ακόμα κι όταν οι γροθιές έγιναν κλωτσιές στον πεσμένο πια κύριο Βλαδίμηρο .

Ο γέρος ήταν πεσμένος μπρούμυτα  και τα αδέρφια τον κλωτσούσαν 
με μανία σε όλο του το σώμα. 
Ο χαχανιστός αδερφός πήρε τα χαρτόκουτα με το γάλα και τον χτύπησε στο κεφάλι μέχρι που έσκασαν. 
Το χυμένο γάλα γύρω από το κεφάλι του Β σχημάτισε  ένα αλλόκοτο υπερμεγέθη υδαρή φωτοστέφανο με ροζ πιτσιλιές και απαλούς κυματισμούς. 
Τα αδέρφια  σταμάτησαν να τον χτυπούν και τον κοιτούσαν λαχανιασμένα με μάτια που γυάλιζαν από την διέγερση.
 Ο γέρος  δεν κουνιόταν μόνο ανοιγόκλεινε  τα μάτια του.

            -Πάρτου το πορτοφόλι,  διέταξε τον Γιωργάκη , ο αγριεμένος.

Η Ν δεν κατάλαβε  πως άνοιξε την πόρτα και πετάχτηκε έξω.
Το μόνο που πρόλαβε να πει ήταν ένα «μη» το οποίο έγινε μια μακρόσυρτη κραυγή καθώς έπεφτε από τον συνδυασμό υγρής σαπουνάδας, ζουπιγμένης μπανάνας και φθαρμένου τακουνιού από το τσόκαρο.

Η κραυγή κόπηκε απότομα από το κρακ του σβέρκου που έσπαγε.
Ήταν  περίεργη η αίσθηση.
Να πέφτεις ενώ ταυτόχρονα  νιώθεις ότι ανυψώνεσαι. 
Βρέθηκε όρθια στα πόδια της μόλις προσγειώθηκε με θόρυβο στο πάτωμα.
Βρέθηκε όρθια όχι ακριβώς αυτή…κάτι από αυτήν, το σώμα της ήταν φαρδύ πλατύ απλωμένο στο πάτωμα με γουρλωμένα μάτια και φορώντας ένα τσόκαρο.
Το άλλο είχε εκσφενδονιστεί πάνω στον χαχανιστό αδερφό.

Αυτό ακινητοποίησε  τους πάντες  για μερικά δευτερόλεπτα.

Ο Γιωργάκης  ψύχραιμος και σβέλτος  έβγαλε το πορτοφόλι από την τσέπη του γέρου και  χωρίς να διστάσει,   πήρε την πρωτοβουλία να του ξεκουμπώσει και  να του τραβήξει το παντελόνι και το βρακί μέχρι τα γόνατα.

            -Ωραίος ο μικρός! του είπε ο αγριεμένος και του χάιδεψε τα μαλλιά

Ο Γιωργάκης δέχτηκε το χάδι με ανακούφιση και καμάρι.
Έχωσε το πορτοφόλι του γέρου, στην τσέπη του και εξαφανίστηκαν  οι τρεις τους στον άδειο δρόμο. 
Ο κύριος Βλαδίμηρος  κοιτούσε  την Ν .Δεν μπορούσε να αναπνεύσει, ο κίτρινος αναπνευστήρας-μπανάνα  στο στόμα δεν του το επέτρεπε. 
Ανοιγόκλεινε τα μάτια του σε ένα απεγνωσμένο σινιάλο sos
Δεν είχε καταλάβει ότι η Ν είχε αλλάξει πια διάσταση,
και δεν υπήρχε περίπτωση να τον βοηθήσει.

Το μόνο που μπορούσε να κάνει η Ν  ήταν να κάτσει  μαζί του μέχρι να τους βρουν, αλλά αυτό δεν ήταν και τόσο μεγάλη βοήθεια.
 Ίσως αν  πέθαινε κι αυτός,  θα μπορούσε να της  εξηγήσει τι ήταν όλο αυτό που συνέβη σήμερα,  και η Ν θα προσπαθούσε  να τον παρηγορήσει….αλλά ο κύριος Βλαδίμηρος δεν έμοιαζε έτοιμος να κάνει την μετάβαση .

Η Ν δεν ένιωθε λύπη που πέθανε.Δεν ένιωθε  γενικότερα.
Είχε μια περίεργη αίσθηση , πρωτόγνωρη …που αν μπορούσε να την περιγράψει θα έλεγε πως ήταν  ο συνδυασμός μιας  υπέρτατης  εντερικής κένωσης που δεν αφήνει ίχνος τοξίνης στον οργανισμό , μαζί με τον πιο εκρηκτικό οργασμό που σε  τήζει και σε πήζει δημιουργώντας παράλληλα σύμπαντα από σένα σε σένα.
Κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Πρωτόγνωρο και συνεχές.

Δεν άργησαν να τους βρουν .Τον κύριο Βλαδίμηρο τον πήραν πρώτο.
Την Ν την  σκέπασαν με ένα σεντόνι και την  μάζεψαν αρκετή ώρα αργότερα.

Η Ν δεν αποχαιρέτησε τον κύριο Βλαδίμηρο και δεν τον ξαναείδε ποτέ.
Επόμενο μιας και αυτός είναι οριζοντιωμένος σε κάποιο όροφο για ζωντανούς
 και η Ν στο παγωμένο συρτάρι της στο υπόγειο.

Η Ν άκουσε  όλες τις   θεωρίες  των γειτόνων της γύρω από το περιστατικό, όσο περίμενε την νεκροφόρα.
  
Ήρθαν και τα κανάλια. Η Ν πρωταγωνίστρια  στα δελτία, όχι σαν αυτόπτης μαρτυράς αλλά σαν Θύμα και μάλιστα νεκρό .
  
Μίλησαν όλοι με τα καλύτερα λόγια για αυτήν , άλλοι με ζέση και άλλοι πιο τυπικά. Σίγουρα η Ν δεν θα παραπονιόταν για αυτό ,  αλλά  ήταν σίγουρη ότι κανείς δεν αντιλήφθηκε  για ποιο λόγο πέθανε εκείνη την μέρα .
Όλοι πίστευαν ότι η απερισκεψία της  να επέμβει  σε ένα γεγονός που δεν την  αφορούσε , την  σκότωσε.
 Αλλά κάνουν λάθος .
 Το έβλεπε τόσο ξεκάθαρα μέσα στο μόνιμο οργασμοχέσιμο που είχε  περιέλθει.
 Είχε πολύ ώρα να τα σκεφτεί όλα αυτά ξαπλωμένη μέσα στο κρύο  συρτάρι  περιμένοντας κάποιον από τους παγερά παθιασμένους εραστές της.
 
Ναι  απέκτησε τρεις εραστές τις δυο ημέρες ήταν στο νεκροτομείο!
Δυο νοσοκόμους και έναν επιστάτη.
Είναι τρεις εραστές παραπάνω απ’ ότι είχε  τα τελευταία δέκα χρόνια!
Σίγουρα θα το θεωρούσε δικαίωση. 
Πάντα πίστευε ότι ήταν γεννημένη για μεγάλα και ανομολόγητα πάθη, και ας μη τα δοκίμασε ποτέ εν ζωή.

Ίσως τελικά  αν η Ν μπορούσε να μιλήσει  θα έλεγε  τα εξής
Έχω δυο νέα να μοιραστώ!
Ένα καλό και ένα καλύτερο!