Πορνομύστες

unknown

πόσες μοναξιές παίρνω μαζί μου

από  σώματα που βιάζονται να φύγουν 

είναι τα πιο πεινασμένα. 

με μάτια που  σε ψάχνουν για να τα κοιτάξεις

παρακαλάνε στο στόμα τους να στάξεις λίγο σάλιο

 στον σπασμό το σώμα γίνεται βούτυρο

 βελούδινο , μαλακό, λιπαρό

 δεν χρειάζεσαι μαχαίρι,  το κόβεις με τα δάχτυλα

 παίρνω μόνο την μοναξιά 

 αλμυρή, στυφή μερικές φορές πικρή

  όταν τα σώματα παγώσουν

  τους κρατώ το χέρι

  τα φιλώ στο μέτωπο

  τα παρακαλώ να μείνουν

  δεν θέλω να τα κρατήσω δικά μου

  θέλω να νιώσουν αγαπημένα

  ξέρεις
  είναι ευάλωτα τα σώματα χωρίς την μοναξιά τους

  λίγα αντέχουν μέχρι το τέλος χωρίς αυτήν.