Πέμπτη.

art

Jeanloup Sieff

Σχίζω το πετσί μου

με μάλλον άγαρμπες κινήσεις

Το στόμα σου ανοίγει διάπλατα
Ακούω το σαγόνι σου να εξαρθρώνεται

Βλέπω ένα γενναίο ψέμα να κουρνιάζει

στο λαρύγγι σου

Ξετυλίγεται σιγά σιγά

ξεπροβάλει

πίσω από τα δόντια

Χύνεται πάνω στο στομάχι σου 

πριν προλάβω να το στραγγαλίσω

Η αργοπορία μου

μας επαναφέρει

στο τακτοποιημένο μας σαλόνι.

Ποια μέρα θα φορέσουμε σήμερα;

"Την Πέμπτη"

 επιμένεις

"Είναι τόσο κοντά στο τέλος

και σε ασφαλή απόσταση από την αρχή"

"Αναμονή κορυφωσης"

γουργουρίζεις ικανοποιημένος

"Ποιος τολμά να πεινάσει για κάτι άλλο;"
τελειώνεις εκστασιασμένος.